OPOWIADANIE ZAKOŃCZONE

-----OPOWIADANIE ZAKOŃCZONE-----

piątek, 11 października 2013

Rozdział 12




Telefonów od Will’a nie odbieram, choć wydzwania do mnie już od jakiś czterech dni. Minęły cztery dni odkąd mnie zdradził… następny chłopak, który był moją otuchą przy pierwszym, który mnie zdradził. To wydarzenie musiało się rozejść po szkole, ponieważ dostałam sms’a od mojego eks Nath’a z treścią: „A nie mówiłem?”. Z domu wychodzę tylko i wyłącznie na treningi. W jakiś dzień dzwoniła do mnie moja przyjaciółka Erin. Umówiłyśmy się na zakupy, dobrze mi one zrobiły, bo choć przez chwilę nie myślałam o tym co się stało. Byliśmy na Promenadzie, bo to jednak jedno z najbardziej znanych miejsc pod względem tanich, a dobrych sklepów z ubraniami. Tego dnia spotkałam Niall’a, akurat Erin była w sklepie i przymierzała sukienkę na wesele swojej cioci, gdy blondyn do mnie podszedł.
   -Hej Claudia – przywitał mnie, po tym jak zgadłam kto zakrywa mi oczy dłońmi, gdyż właśnie to przedtem uczynił.
   -Hej Niall. Co tam u Ciebie słychać? – zapytałam.
   -Bywało lepiej, ale żyję. A u Ciebie?
   -Bywało lepiej, ale funkcjonuję – powtórzyłam – jutro mamy trening razem co nie?
   -Tak, fajnie, że pamiętasz – odpowiedział ucieszony – już niedługo nasz koncert i za razem wasz występ fajnie nie?
   -Nawet nie wiesz jak fajnie – powiedziałam i zaczęłam przeglądać wiszące przed sklepem ciuchy - A co Cię ściągnęło tutaj?
   -Przyszedłem z moją przyjaciółką Dem trochę na zakupy, trochę pospacerować, tak wiesz ogólnie zrelaksować się. A teraz siedzimy w kawiarni, chcesz to chodź do nas?
   -A nie dziękuje bardzo, jestem z przyjaciółką i pomagam wybrać jej sukienkę. Mamy jeszcze dużo do przejścia, więc nie tym razem. Może kiedyś indziej.
   -No dobra, to do zobaczenia – powiedział, objął mnie i poszedł w swoją stronę.
Tego samego dnia, jakoś pod wieczór przyszedł do mnie do domu Will, lecz moja mam powiedziała mu, że mnie nie ma, ponieważ, jak to mu wytłumaczyła –  przepijam smutki. Chłopak dał jej list i kazał przekazać wraz z nim przeprosiny. Co prawda cały czas byłam w domu ale za żadne skarby nie miałam ochoty spotykać z się z nim. W liście były przeprosiny bla, bla, bla… tłumaczenia, że był zbyt pijany bla, bla, bla… ,że zrobi wszystko by naprawić nasz związek bla, bla, bla… w skrócie mówiąc dyrdymały. Jednak moje załamanie nie mijało. A moje złamane serce ani trochę nie chciało się zregenerować. Cóż się dziwić. Na następny dzień od samego rana mieliśmy trening z chłopcami.
   -Dzień dobry jesteśmy One Direction i jesteśmy zwarci i gotowi! – krzyknęła cała piątka od razu po wejściu na salę. Mój humor nawet dzięki takim uroczym chłopakom ledwo się poprawił. Ćwiczyliśmy choreografię, kiedy wchodzimy, kiedy wychodzimy, kiedy znowu wchodzimy i ponownie wychodzimy ze sceny. I tak przez parę godzin, na całe szczęście nie było nudy. Chociaż ich zarządzający (nie znam się na tych całych menadżerach i innych) stwierdzili, że dobrze by było gdyby w paru momentach chłopcy dołączali się do naszego tańca. I tu zaczął się armagedon…
   -Co Ty robisz Louis – zawołałam ze śmiechem, gdy zaczęłam się przyglądać w lustrze jak chłopak powtarza po mnie kroki.
   -No przecież to jakoś tak szło, co nie? – powiedział i zaczął robić kroki przypominające ruchy do wszystkim znanych „kaczuszek”.
   -Nie zupełnie chłopcze – odpowiedziałam i zaczęliśmy się śmiać. Każdy z naszej grupy tanecznej, czyli ja, Rosie, Zoe, Chris i Milan, wziął pod swoje skrzydła jednego z chłopaków. Dzisiejszego dnia pasowało, ponieważ Oliver, nasze szóste ogniwo z formacji, niestety nabawił się kontuzji nogi – co u tancerzy jest normalnością, ale stwierdziliśmy by lepiej dzisiejszego dnia został w domu.
 - Dobra! Jeszcze raz powtarzamy! Ale tym razem wszyscy razem! Na trzy … - zawołałam Chris i włączył muzykę ponownie od momentu w jakim mieliśmy wejść.
   -No błagam Cię Harry ! Dobra, robimy przerwę. – warknął załamany Chris, a dziewczyny zachichotały na ich widok. Chłopacy zaczęli się ciągnąć po podłodze za spodnie. Po chwili nieuważnemu Zayn’owi spodnie zleciały z tyłka i wszyscy zaczęli się śmiać, a chłopak w ekstremalnym tępię je wciągnął z powrotem i zaczął gonić winowajcę tej sytuacji, czyli Louisa. Ja wyszłam na zewnątrz zapalić. Co prawda z reguły nie palę, lecz pod ciężarem tego wszystkiego co się działo niedawno, nie potrafiłam się od stresować i niestety jedyne co dawało mi ulgę od napiętych nerwów to, to gówno.
   -A Ty co? – usłyszałam po chwili męski głos za plecami – Ty przecież nie palisz.
   -Czasem trzeba – odpowiedziałam i podałam Zayn’owi zapalniczkę. Chłopak podziękował, odpalił papierosa i usiadł koło mnie na schodach.
   -Ładna pogoda – powiedział mocno wypuszczając dym. Siedzieliśmy w ciszy, nie odzywając się. Zayn co chwila bawił się wypuszczając kółka z dymu i szybko wsadzając zapalniczkę w dziurkę koła.
   -Nudzi Ci się? – spytałam, wpatrując się od dłuższej chwili w jego nieudolne starania.
   -Trochę. Jak tam samopoczucie?
   -Co prawda bywało lepiej ale nie jest najgorzej. A Twoje?
   -Bywało o wiele lepiej – odezwał się i rzucił peta na ziemie przydeptując go nogą – zerwała ze mną dziewczyna, znaczy dokładnie to trudno mówić że my byliśmy razem. Bo mi powiedziała, że tak naprawdę ona ma chłopaka i ja jestem aktualnie jej drugim.  Jak powiedziałem by z nim zerwała to ona odpowiedziała, że jakoś jeszcze coś ją trzyma przy nim i jeśli miesiąc poczekam to ona może jakoś z nim pogada. Ale ja kurwa, nie będę czekał.
   -Jak gdyby było na co – wtrąciłam cicho. Zayn odwrócił się i uważnie mi się przypatrywał.
   -Masz rację – stwierdził, jak gdyby dostał olśnienia – no kurcze Claudia masz rację.
   -Nie zasługiwała na Ciebie – powiedziałam gasząc papierosa w ten sam sposób co przed chwilą mój towarzysz.
   -Nie pomyślałem o tym. Wiesz nawet dzięki Tobie czuję się delikatnie lepiej na duchu. Znajdę sobie inną. W końcu dużo dziewczyn chciało by się spotykać z Zayn’em Malikiem.
   -To zabrzmiało bardzo pusto chłopie. A chyba pusty nie jesteś Zayn? – chłopak zamilkł i zaczął wpatrywać się w ziemie – nie masz jakiejś dziewczyny marzeń? Albo dziewczyny z którą lubisz rozmawiać, z którą czujesz się dobrze i swobodnie? Przy której jesteś sobą - Zayn’em Malikiem, a nie - Sławnym piosenkarzem Zayn’em Malikiem?
   -No jest taka jedna – oznajmił po chwili namysłu – znam ją od bardzo dawna. Jest dla mnie jak siostra.
   -Jak siostra? Jeśli jesteś tego pewien to ok. To może ktoś inny?
   -Chociaż już sam nie wiem. Parę lat temu była dla mnie jak siostra ale odkąd często wyjeżdżam… to jakby się zmieniło. Teraz gdy przyjeżdżam i ją widzę nie czuję tego samego co kiedyś. Teraz pomimo tego, że ją znam, można powiedzieć jak własną kieszeń to mnie do niej ciągnie jak nigdy. I nawet Ci powiem, że często myślę o niej gdy jesteśmy w tournee i nawet czuję tęsknotę do niej. Tak, teraz sobie to uświadomiłem… ja za nią tęskniłem ten cały czas.
Nagle z wielkim uśmiechem na twarzy ze studia wyszedł Harry.
   -Co tam porabiacie? – zapytał i wcisnął się pomiędzy mnie i Zayn’a.
   -Jesteś bezczelny! – warknęłam na niego, a Zayn zaśmiał się swoim charakterystycznym śmiechem. Od razu się podniosłam, lecz Harry złapał mnie w tali i pociągnął do tyłu, w wyniku czego wylądowałam na jego kolanach.
   -Zostaw mnie! – wrzasnęłam.
   -Kochanie, nie wyrywaj się – mówił, łapiąc moje ręce w uścisk bym nimi nie machała jak opętana. W końcu wygrał i już siedziałam spokojnie, lecz w mało przyjemnej pozycji, ponieważ mocno objął mnie rękami i przycisnął do siebie.
   -Zapalisz jeszcze po jednym? – zapytał Zayn, częstując mnie papierosem.
   -Nie dziękuję, co za dużo to nie zdrowo, poza tym nie posiadam wolnej ręki.
   -Ty palisz?! – burknął Harry, na co ja zadziornie się uśmiechnęłam – nie wolno Ci kochanie, to nie zdrowe. Przewróciłam ze znudzeniem oczami.
   -Przestań do mnie się tak zwracać.
 Chłopacy zaczęli sobie rozmawiać, a ja dalej próbowałam w jakiś sposób wyślizgnąć się z mocnego uścisku Harry’ego.
   -Dobra, ja idę do środka, idziecie, czy zostajecie? – spytał Zayn, gasząc drugiego papierosa.
   -Zostajemy, powiedz, że zaraz przyjdziemy – wyprzedził mnie Harry.
   -Niee!!! – krzyknęłam z wściekłością.
   -Tak! – warknął Harry.
Zayn spojrzał wymownie na Harry’ego. Jednak nawet ja zrozumiałam co przez to spojrzenie chciał mu dać do zrozumienia. Wiedząc, że nie dam rady wygrać z silnymi rękami Harry’ego oplatającymi mnie całą na wysokości brzucha, zaprzestałam wyrywania się i zmęczona opadłam lądując na jego ramieniu.
   -Już się w końcu zmęczyłaś? – zapytał ze śmiechem i obluźnił uścisk, dzięki czemu mogłam chociaż wyciągnąć ręce.
  -Puścisz mnie?
  -Ani mi się śni. Będę Cię cały czas trzymał byś mi nie uciekła.
Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.
   -Czego Ty ode mnie chcesz Harry?
Chłopak nie odpowiedział, a jedynie w bardzo szybkim tempie przywarł swoimi wargami do moich. Zrobił to tak szybko, że nie zdążyłam się sprzeciwić. Delikatnie się odchyliłam oraz próbowałam zejść nogami z jego kolan, jednak chłopak i tym razem to przewidział i jego ręka wylądowała na moim kręgosłupie, pomału przybliżając mnie ku sobie. Drugą dłonią zlokalizował moje ręce i jedną położył na swoim jednym ramieniu, a drugą osadził po drugiej stronie. Potem chwycił moją nogę i przeciągnął tak, że usiadłam okrakiem na jego kolanach. Na chwilę mogłam się „odczepić” od jego ust. Spojrzałam na niego lekko zdenerwowanym wzrokiem. Prawdę mówiąc miałam ochotę mu dać w twarz, jednak chłopak chwycił mnie za biodra i przysunął bliżej siebie, ponownie zbliżając swoje usta do moich. Tym razem już nic nie zrobiłam. Oplotłam rękami jego kark i zaczęliśmy się całować. Po chwili, gdy pocałunek dobiegał do końca otwarłam delikatnie oczy. Chłopak nadal miał je zamknięte. A na jego twarzy gościł, nie ukrywam przeuroczy uśmiech.
    -Dziękuję – powiedziałam szeptem.
Oczy Harry’ego automatycznie otworzyły się i spojrzał na mnie pytająco.
   -Za tamtą noc, kiedy dotrzymałeś mi towarzystwa – wyjaśniłam.
W odpowiedzi lekko pocałował mnie w czoło i pozwolił zejść z kolan. Postanowiliśmy wrócić do środka. Połaskotałam psotnie chłopaka po brzuchu, gdy tylko się podniósł, za to on w rekompensacie prawie zrzucił mnie ze schodków, ponieważ nieumiejętnie zarzucił sobie mnie na plecy, jak worek ziemniaków. I w owy sposób zostałam zaniesiona do samej sali na której ćwiczyliśmy. Jeszcze nie wszyscy dotarli z powrotem, więc rzucił mnie na materac, na którym siedział Louis wraz z Rosie, a sam położył się koło mnie.
   -Niall wyszedł – zawiadomił nas Louis.
   -Czemu? – zapytałam.
   -Nie wiem dokładnie. Zayn przyszedł, a ten ni stąd ni zowąd wziął torbę i wyszedł. Liam za nim pobiegł ale mówi, że wielce nic od niego nie wyciągną. Niby powiedział Liam’owi, że się strasznie źle poczuł i musi iść. Przed chwilą dzwoniliśmy do hotelu ale jeszcze go nie ma, więc nie wiadomo co z nim.
   -Eee… pewnie znowu mu coś odbiło. Nie ważne. Dojdzie do hotelu, nażre się w restauracji i pójdzie spać, a potem będzie nas budził w nocy głośno włączonym telewizorem. Tak jest często – powiedział Harry.
   -Nie mów tak Harry. Może tym razem naprawdę jest coś nie tak – stwierdził wchodzący właśnie wraz z Chrisem, Liam.
Po godzinie 17 byliśmy wolni. Chłopcy pojechali przebrać się do hotelu i między innymi zobaczyć co z Niall’em, a my rozjechaliśmy się do domów. Podjechałam pod dom, otworzyłam kliknięciem na pilota bramę i wjechałam do garażu. Weszłam schodami na górę do środka.
   -Cześć siostrunia – powitał mnie mój brat Alex.
   -Rodziców nie ma? – zapytałam zaglądając do gabinetu naszego ojca.
   -Pojechali na romantyczną obiado - kolację we dwójkę – odpowiedział.
   -A o której zawitają ponownie?
   -Pewnie rano… - urwał, ponieważ zadzwonił mu telefon, lecz po chwili dodał – dzisiaj Erin przyjeżdża na noc.
   -Gdzie?! – spytałam z lekkim przerażeniem.
   -No tutaj, a gdzie ma spać.
   -Eeee… nie wyobrażam sobie tego, gdy będę z Wami w jednym budynku.
   -No ja także, więc trzeba będzie się Ciebie pozbyć – oznajmił mierząc mnie wzrokiem.
   -Miałeś z nią zerwać lowelasie – przypomniałam ruszając w stronę schodów prowadzących na piętro – już dawno miałeś to zrobić.
   -Spokojnie, zrobię to – stwierdził, rzucając się na kanapę w salonie.
Nie odzywając się już, poszłam do mojego pokoju. Brudne, przepocone ciuchy wyciągnęłam z torby i wrzuciłam do kosza na pranie. Wzięłam świeże rzeczy i poszłam do łazienki wykąpać się. Po gorącej kąpieli, jedynie na co miałam siły to dojść do łóżka i położyć się. Z dołu dosłyszałam jak Alex rozmawia z Erin: „Tak, Słońce nikogo nie będzie, prócz Claudii ale wiesz, że ona nam nie będzie przeszkadzała… co? Co mówisz? Haha! Nie, raczej nie znajdę jej chłopaka na dzisiaj by się mogli zająć sobą i nam nie przeszkadzać”. Już sobie wyobrażam co dzisiejszej nocy będzie się działo w pokoju Alex’a. Może rzeczywiście będzie lepiej jak ulotnie się z domu. Tylko gdzie mam się podziać. Nagle do głowy przyszła mi Demi, już dawno się z nią nie widziałam. Postanowiłam więc nie tracić czasu i odrazy zejść zobaczyć co u niej. Wyszłam ogrodem, przeszłam przez płot i zdzwoniłam do frontowych drzwi. Nikt nie otwierał. Zapukałam. Z drugiej strony usłyszałam jakiś męski głos i zbliżające się kroki. Gdy drzwi się otworzyły nie mogłam uwierzyć własnym oczom, kto stał naprzeciwko mnie…








 Hejcia moi drodzy! :*  Tak jak obiecałam tak dodałam :) Mam nadzieję, że Wam się spodoba :)
Czytajcie i komentujcie ;)) Pozdrawiam <3